Clyde Vernon "Sonny" Landreth (°1951) is een Amerikaans blues muzikant uit Louisiana, die bij de blues liefhebbers vooral gekend is als slide gitarist. Landreth wordt, gezien zijn Zydeco invloeden, ook wel eens de "King of Slydeco" genoemd. Landreth ontwikkelde een vrij persoonlijke slide techniek, omdat hij, terwijl hij een akkoord speelt al tijdens de slide, gelijktijdig andere noten en gedeelten van andere akkoorden speelt. Landreth kan dit, omdat hij met de slide over zijn linker pink speelt, wat ook niet zo gebruikelijk is, waardoor de andere vingers vrij zijn om andere noten / akkoorden te spelen. Aan zijn rechter duim heeft hij een aangepaste ‘flat pick’ die hem toe laat, met de andere vingers van zijn hand, slides te spelen. Het is geweten dat Sonny Landreth bij voorkeur kiest voor een Fender Stratocaster, Dumble versterkers, Jim Dunlop 215 glas slides en Dunlop Herco picks.

De eerste band waar Landreth (als enige blanke!) in speelde was in Clifton Chenier's ‘Red Hot Louisiana Band’. Na de dood van Zydeco muzikant Chenier (1925-1987), vervoegde Landreth eerst de band van John Hiatt (the Goners) en daarna John Mayall en zijn ‘Bluesbreakers’. In 1998 maakte Landreth deel uit van een groot Duits project “Begegnungen / Encounter", dat opgezet werd door (“Du”) Peter Maffay. Landreth zat ook in de opname studio samen met de Amerikaanse singer-songwriter Jimmy Buffett (°1945) van “The Coral Reefer Band”, met wie hij in 2006, 2007 en 2010 tourde.

Tijdens ‘Ramblin’ Roots 2015’ dat voor de tweede maal door ging in Utrecht, in Tivoli / Vredenburg , stond Sonny Landreth in de Grote Zaal als voorlaatste geprogrammeerd. Wij van Rootstime.be konden via ‘Provogue / Mascot’, zijn label een afspraak maken, om met hem een interview te kunnen doen. Als eerste stond hij, naast Gretchen Peters en Joe Louis Walker, op ons lijstje van deze editie… Om 21u30 was het eindelijk zo ver, want lang wachten, ligt niet echt in mijn (onze) aard! In zijn kleedkamer wachtte hij ons, met een glas rode wijn in de hand, heel ontspannen en zoals beloofd op.     

Mr. Sonny Landreth, Hi! Bedankt voor de tijd die je aan Rootstime geeft om dit interview te kunnen doen. Ik denk dat je weet dat we een muziek website zijn en dat we dit o.a. doen om, vooral roots muziek, te promoten… (Landreth die wil gaan zitten stoot zijn glas rode wijn vakkundig om op de tafel, wat uiteraard de concentratie nog wat extra verhoogt…)

Mr. Landreth, je bent een blues muzikant van Louisiana. Wanneer wist je dat je een professioneel muzikant wou worden. Heeft je omgeving je beinvloed dit te doen? Ben je opgegroeid in een muzikale omgeving? Hoe is alles begonnen?

Wat me het meest beïnvloed heeft om muzikant te worden, is niet direct mijn familie of mijn omgeving. Als kind was mijn eerste instrument een trompet en Miles Davis en John Coltrane waren mijn eerste helden. Bij hen ontdekte ik de mogelijkheden van improviseren en fraseren. Ook het besef dat buiten de lijnen gaan mogelijkheden biedt, komt van deze periode. Ik speelde al drie jaren trompet voor ik her eerst een gitaar in handen nam. Het is door het horen van andere slide gitaristen dat ik wist wat ik wou worden. Slide gitaristen, moet je weten, laten hun gitaren spreken… De man, die met het meest beïnvloed heeft, is geen blues man, maar Elvis.  Was Elvis er niet geweest, dan was de muziek niet wat ze nu, vandaag de dag is. Elvis is enorm belangrijkrijk geweest voor zeer veel muzikanten en zeker voor mij! Op mijn zeventiende heb ik drie shows meegemaakt, die me altijd zijn bijgebleven. Ik zag BB in New Iberia, Jimi Hendrix in Baton Rouge en Clifton Chenier in Lafayette… Maar, ik herhaal, het is Elvis die me het sterkst beinvloed heeft…

Betekende de samenwerking met Clifton Chenier de éérste grote stap van je carrière? Was het de eerste erkenning?

Pas jaren later, nadat ik zijn show zag, werd ik lid van Clifton Chenier’s (Red Hot Louisiana) band. Ik werd gitarist in zijn band. Zijn shows waren onvoorspelbaar en konden uren duren. Als we speelden stond de dansvloer altijd vol. Bij hem leerde ik mijn gitaar techniek en ontwikkelde ik mijn stijl.
Was het een erkenning? Voor mij op de eerste plaats was dit een lering en ervaring…

[Clifton Chenier (1925-1987): Clifton Chenier was de eerste Creool die een Grammy Award kreeg. Met een mix van Franse en Cajun twosteps en walsen uit het zuidwesten van Louisiana met New Orleans R&B, Texas blues en big band jazz, creëerde hij de hedendaagse geluiden van zydeco. Als zoon van amateur accordeon speler Joe Chenier en de neef van gitarist, violist en dansclub-eigenaar Maurice "Big" Chenier, vond hij zijn eerste impressies in de blues van Muddy Waters, Sam (Lightnin') Hopkins, Fats Domino en de opnames uit de jaren twintig en dertig van zydeco accordeonist Amede Ardoin en anderen. Met zijn band the Zydeco Ramblers, waarbij ook blues gitarist Philip Walker was, toerde hij rond. Hij speelde zijn 'zwarte' zydeco op een piano-accordeon, een instrument waarmee melodisch veel meer mogelijk is. In 1983, ontving Clifton Chenier een Grammy Award voor zijn album “I'm Here!”. Na zijn overlijden werd zijn werk voortgezet door zijn zoon C.J. Chenier. /nvdr.]

Wat is (kort) je onmiddellijke reactie wanneer ik de volgende namen noem: John Hiatt - John Mayall & the Bluesmakers?...

John Hiatt was de éérste band na de dood van Chenier, waar ik in speelde. Dit was het begin van mijn doorbraak als gitarist en als solo artiest.

[Landreth werd voor het eerst bekend bij een breder publiek, wanneer hij in 1988 deel uit maakte van ‘The Goners’. Dit was de nieuwe naam van de ‘Bayou Rhythm Band’ van John Hiatt, met wie Hiatt het album "Slow Turning" opnam. Gelijktijdig werkte Landreth ook verder aan zijn solo carrière en bracht hij zijn eigen albums uit. 1981 : “Blues Attack” / 1985 : “Down In Louisiana” / 1992 : “Outward Bound”]

John Mayall & the Bluesbreakers... Blues moeten we linken aan Groot Brittannië, niet aan de States. In GB werd de blues vernieuwd en John Mayall hielp hier aan mee. In de States liggen de roots van de blues, maar het is door Mayall en andere Britten, dat de blues verder ontwikkeld is.

[John Mayall vroeg Landreth in 1990 om mee te werken aan zijn album “A Sense Of Place”, waaraan ook Coco Montoya en Cid Sanchez meewerkten.]  

Overal lees je steeds iets over je persoonlijke, speciale gitaar techniek. Kan je ons kort even uitleggen hoe je speelt? Ik citeer hier even een (Engelstalig) commentaar: “right-hand technique, with sharp-toned picking and muting adding previously unheard nuances… “

De stand van mijn linkerhand bepaalt mijn manier van spelen. Terwijl ik een akkoord speel, speel ik tijdens de slide, gelijktijdig andere noten en gedeelten van andere akkoorden. Dit kan, omdat ik met mijn slide over mijn linker pink speel, waardoor mijn andere vingers vrij zijn, om andere noten en akkoorden te spelen…  

[Aan zijn rechter duim heeft hij een aangepaste ‘flat pick’, dat hem toe laat om met de andere vingers van zijn hand slides te spelen]

Met je laatste album (het twaalfde) ‘Bound To The Blues’, ga je terug naar de blues. Is dit een antwoord op de vraag van de fans naar nog eens een blues album? Of, moeten we het ook zien als een intermezzo tussen de fusie muziek, die je meestal maakt of zoals we die kennen van de albums ‘Elemental Journey’ - 2012 en ‘From The Reach’ - 2008?

Het heeft zeker te doen met de vraag, die ik o.a. van de fans regelmatig kreeg, om nog eens een blues album op te nemen. Ik heb geleerd uit het verleden en uit mijn vorige albums. Naarmate ik technisch kwalitatief beter werd en mijn nummers beter werden, wist ik, dat ik ook die oude (blues) songs beter zou kunnen brengen. Het geeft me een goed gevoel als ik weet, dat blues een universeel iets is, waar je veel mensen mee kunt bereiken. Als je stelt “als afwisseling” tussen al het fusie werk dat ik meestal doe, dan heb je een goed punt. De songs op het album kan je overal en gelijk wanneer gebruiken. Ze zijn geschikt voor ieder ogenblik.
In mijn shows zit alles strak en streef ik ernaar om goed te rocken en naar nummers met een goede vibe. We hebben voor de opnamen enkele van de nummers live uitgeprobeerd tussen de andere songs door, om te weten of ze “pasten”. We hebben toen ondervonden dat het zo was en dat ze een prima intermezzo waren.      

In het nummer “Where They Will” zing je het refrein “Let the blues take me where they will…” De zin vat alles goed samen? Vindt je dat ook?

Klopt! In die zin, in die song wordt alles gezegd. Maar het is niet alleen die ene song, het ganse album is een tribute…. (snel over naar de volgende vraag!)

Is het album ook een tribute aan Robert Johnson, Elmore James, Willie Broonzy, Johnny Winter… ?

(Landreth gaat verder…) Een tribute aan al de groten en aan veel van mijn helden. Naargelang ik meer ingespeeld geraakte, geraakte ik ook op een hoger niveau en was dit ook het beter moment, om deze blues nummers te doen. Het zijn tijdloze nummers, inspirerende songs…  

Staan er persoonlijke, special nummers op het album?

Speciaal zijn ze allemaal… Maar toch zijn ze, als het klikt, ook allemaal afzonderlijk bijzonder. Het zijn covers, maar ze beïnvloeden elkaar als je speelt.  

We zijn beiden geboren in 1951. Heb je een “still want to do (want to play with) list”? Of neem je gewoon wat er nog komt? Carpe Diem…

Daar loop ik altijd mee rond in mijn hoofd, die heb ik altijd bij me. Ik ben altijd op zoek naar andere mogelijkheden, naar andere dingen. Als je dingen samen doet, leer je altijd van de andere. De energie is tijdens het samen werken altijd verschillend, anders. Je doet dan dingen, die je alleen niet zou doen.   

Wat houdt je buiten de muziek nog zoal bezig?

Als ik thuis ben, kijk ik graag TV, naar een film. Of, ben ik met mijn familie bezig. Als je ouder wordt, ben je tevreden met wat minder…  En je weet nooit niet wat morgen je brengt!

Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?

We werken daarvoor nauw samen met het Mascott Label. We plannen een nieuw album en hoe we dat willen gaan doen. Ik wil bijvoorbeeld een akoestisch album gaan maken. Dat zijn de dingen waar we mee bezig zijn…  

Laatste vraag: hoe wil je later herinnerd blijven?...

Ik zou willen dat de mensen weten, dat ik geprobeerd heb zoveel als mogelijk te doen (zoals ook alle artiesten dat doen), met de talenten die ik gekregen heb. Ik heb nu zeker nog niet alles gedaan en hoop nog een lange weg af te kunnen leggen…

Dit waren mijn vragen. Mr. Landreth, nogmaals bedankt voor je tijd en vooral bedankt voor je geweldige muziek!

Eric Schuurmans

meer foto's